Σαμπιονάρα

Σαμπιονάρα (Sabbionara ή Sabbionera) ή Δρόμος της Άμμου
(δρόμος- συνοικία)
Sabbionara (από ιταλ. sabbia= άμμος) στα βενετικά σημαίνει την αμμουδιά. Ήταν ο επί Ενετοκρατίας παραλιακός «Δρόμος της Άμμου», σημερινή οδός Αρκαδίου και Τσάρου των αρχών του 20ου αι., που κατέληγε στην Πύλη τής Άμμου και στον οποίο υψώνονταν μερικά από τα μεγαλύτερα και ωραιότερα μέγαρα του αρχοντικού Ρεθύμνου. Στη συνοικία αυτήν πολλά καταστήματα και αποθήκες χωροθετούνται στο βορειότερό της τμήμα, προς τη Loggia, και εξυπηρετούν τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα, ενώ αναφέρεται και ταχυδρομικός σταθμός με δυνατότητα αλλαγής υποζυγίων. Έτσι, το τμήμα αυτό, το βορειότερο, προς τη Loggia, διατηρεί τον οικονομικό παλμό, σε αντίθεση με το νοτιότερο, προς την Πόρτα τής Άμμου, που φαίνεται να διατηρεί τη ζωή σε ηπιότερους ρυθμούς, με, μάλλον, αποκλειστική τη χρήση κατοικίας (Ν. Παπαγιαννάκος). Επί Τουρκοκρατίας, άγνωστο πότε ακριβώς (πάντως όχι νωρίτερα από τα μέσα του 18ου αι.), στον αναπεπταμένο αυτόν δρόμο της Άμμου, άρχισε να κτίζεται η στενόμακρη παραλιακή οικοδομική γραμμή, με τις διώροφες και τριώροφες κατοικίες- η βορινή, δηλαδή, πλευρά της σημερινής οδού Αρκαδίου- που, τελικά, έφραξε τη θέα της θάλασσας από τα αρχοντικά της Βενετοκρατίας
Υπό την ονομασία, λοιπόν, Sabbionara (= αμμουδιά) πρέπει να εννοήσουμε, επί Ενετοκρατίας και Τουρκοκρατίας, αυτό μόνον το τμήμα τής πόλης τού Ρεθύμνου (από το λιμάνι μέχρι την Πόρτα τής Άμμου) και σε καμιά περίπτωση όλο το παραλιακό μέτωπο, που προσμετρά άνω των δέκα χιλιομέτρων συνεχούς αξιοποιημένης αμμώδους παραλίας μέχρι τον τουριστικό οικισμό τού Πλατανιά και ακόμα πιο πέρα μέχρι τον Αδελιανό Κάμπο. Τα μέρη αυτά, κατά περιοχές, επί Βενετοκρατίας, ακούγονταν ως «Κήποι της Σαμπιονάρας» (περί τη σημερινή Καλλιθέα) ή απλά ως «Κήποι» (τα σημερινά Περιβόλια)