Μου δόθηκε από τον πολιτικό μηχανικό κ. Νίκο Δασκαλάκη και αναφέρεται στην περιοχη Καστελακίων, στον τίτλο αρ.14…/22.09.1975 του ανταλλάξιμου κτήματος, με αρ. Κτηματολογίου …36, περιφέρειας Γραφείου ΔΑΠ Χανίων.
Χαλασές (ο), από το θέμα του αορ. και την περιεκτική κατάληξη [-ές] και Χαλασά (στη) σημαίνουν λιθοσωρός, τόπος με μεγάλη κλίση, με πετρώδες έδαφος, συχνά από το χάλασμα των πεζουλών, που, παλιότερα, φιλοξενούσαν αμπέλια [άλλως, χαλασές= πέτρες που κατρακυλάνε (Βουβάς Σφακίων)][βλ. Κρητική Εστία 12-13, 155, Ελευθ. Ν. Γιακουμάκη, «Το Μικρο-τοπωνυμικό της επαρχίας Κισάμου Κρήτης», ανάτ. από το Λεξικογραφικόν Δελτίον, τόμ. ιστ΄, Αθήνα 1986,117, Κων. Άμαντου, «Τοπωνυμικά σύμμεικτα», Αθηνά Γ΄, 196]. Το ίδιο τοπων. απαντά και (ΝΑ) του χωριού Λευκόγεια, σημερινού δήμου Αγίου Βασιλείου, Ρεθύμνου, ενώ συνώνυμό του είναι και το τοπωνύμιο Χαλαστό (στο), που συναντήσαμε στο χωριό Κρύα Βρύση του ίδιου Δήμου, όπου παρατηρούνται άφθονοι λιθοσωροί [με το επίθημα, εδώ, –αστός, -αστή, -αστό και το θέμα του αορίστου ρήμ. χαλώ> (ε)χάλασα> χαλαστό(ς)]. Βλ. Κωστή Ηλ. Παπαδάκη, Τοπωνυμικό της Επαρχίας Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου (και από 1/1/2011 Δήμου Αγίου Βασιλείου Περιφερειακής Ενότητας Ρεθύμνου), Ρέθυμνο 2011,σελ. 397 και 350.
Πβ., επίσης, Χάλαρα, τα (= μέρος ξηρό και βραχώδες, με έδαφος χαλαρό που υφίσταται καθιζήσεις). Πβ. και Χαλόσπιτο (στο) ή Χαλόσπιτα, στα (= καταλύματα) και Χαλομονάστηρο, στο [Κρητική Εστία 260-61 (1980), 440 και Ελευθ. Γιακουμάκη, ό.π., 50] και Χαλογλησιά, στη (Ελευθ. Γιακουμάκη, ό.π., 154), Χαλάλα (στη) και Χαλασμένη, στη [Γεωργ. Σειστάκη, «Ο Πρινές Σελίνου», Κρητική Εστία 219 (1977), 844] και, τέλος, Χάλα(β)ρο (στο) και Χάλα(β)ρα, στα (αρχ. χάραδρος, ο > χάλαβρος- χάλαβρο)= μέρος ξηρό και βραχώδες, χωράφια με πέτρες [Κων. Αμάντου, «Τοπωνυμικά Σύμμεικτα», Αθηνά 22 (1910), 196 και Κων. Μηνά Τοπωνυμικό της Καρπάθου, Εξάντας 2000 (σχετ. λήμμα)].