Πρικολέ

Πρικολέ, η (στη bρικολέ)
Στο α΄ συνθ. της λέξης έχουμε το επίθετο «πικρός», που στην κρητική διάλεκτο- μετά από μετάθεση του «ρ»- ακούγεται και ως «πρικός» (πρικιός, πρίκα, πρικαίνω και πρικιαμένος, αντί «πικραμένος»).
Πβ. και τοπων. «πρικοπήγαδο», στην Αργυρούπολη Ρεθύμνου, του οποίου, δηλαδή, το νερό είναι υπόπικρο, επειδή περιέχει μεταλλικές ουσίες.