Κήπος, ο (στο Gήπο)
Πρόκειται για την περιοχή γύρω από τον σημερινό Δημοτικό Κήπο τού Ρεθύμνου. Το έργο ξεκίνησε επί δημαρχίας του Μενελάου Παπαδάκη (1923- 1925), από τα Ακούμια Αγίου Βασιλείου, στα χωραφοτόπια τού Εφκαφίου- πρώην τουρκικά μεζάρια (νεκροταφεία), που περιήλθαν στη δικαιοδοσία του Δήμου Ρεθύμνου, διά παραχωρητηρίου πράξης του 1918, που εκτελέστηκε αργότερα, το έτος 1925, επί τής Δημαρχίας του Παπαδάκη. Ο Κήπος υπήρξε η καλύτερη αξιοποίηση του χώρου των τουρκικών νεκροταφείων (μεζαριών), που, επί Τουρκοκρατίας, βρίσκονταν έξω από το παλιό βενετσιάνικο τείχος, που περιέβαλλε την πόλη σαν πολυτίμητο διαμαντένιο δακτυλίδι.
Η υλοποίηση, βέβαια, και ολοκλήρωση του έργου έγινε αργότερα από τον άλλο μεγάλο ρέκτη του ωραίου και του πράσινου, Δήμαρχο Τίτο Πετυχάκη. Αυτός ο ρέκτης δήμαρχος, γενικότερα, ηγήθηκε μιας πραγματικής σταυροφορίας για τον εξωραϊσμό και τη διάδοση του πράσινου στο Ρέθυμνο (με τα πεύκα στον Εβλιγιά).
Ο αείμνηστος Τίτος Πετυχάκης, ο αγαπημένος, για πολλά έτη, Δήμαρχος των Ρεθεμνιωτών, από τον πρώτο, κιόλας, χρόνο του δημαρχιακού του έργου, τον Δεκέμβριο του 1926, άρχισε στον χώρο των τουρκικών νεκροταφείων να φτιάχνει τον θαυμάσιο Κήπο τού Ρεθύμνου, έκτασης 2500 τ.μ. Ο Δημοτικός Κήπος, απέβη έργο πρωτοποριακό στους επαρχιακούς κήπους τής Χώρας και βραβεύτηκε τόσο από τον βασιλιά Γεώργιο τον Β΄, το 1935 (χρυσό μετάλλιο και χρηματικό έπαθλο 180.000 προπολεμικών δραχμών), όσο και από την Ακαδημία Αθηνών. Τα χρήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν στην περιτοίχισή του. Και όλα αυτά και με την ουσιαστική συμβολή και του αδικοχαμένου αρχικηπουρού Δημητρού Μανωλεσάκη (Μανωλέσου), ο οποίος, εκτός του κήπου, συνέβαλλε σημαντικά και στη δενδροφύτευση του Εβλιγιά και στο πότισμα των δενδρυλλίων με νερό που φόρτωνε και το μετέφερε στον λόφο με μουλάρια .