Αγία Βαρβάρα, η (στην Αγία Βαρβάρα) (τουρκ. Aya Varvar) [ναός- συνοικία]
Η χρήση τής «συνοικίας τής Αγίας Βαρβάρας» (τουρκ. «Aya Varvar»), για τον προσδιορισμό τής γύρω από τον ναό περιοχής, παρατηρείται τόσο κατά τα χρόνια τής Βενετοκρατίας, όσο και κατά τα χρόνια τής Τουρκοκρατίας, μέχρι το έτος 1898 (Κρητική Πολιτεία- Ρωσική Κατοχή), όταν για πρώτη φορά δίνονται ονόματα στους δρόμους και τις πλατείες τής πόλης τού Ρεθύμνου, οπότε στον συγκεκριμένο δρόμο δίδεται και πάλι το ίδιο όνομα (οδός Αγίας Βαρβάρας). Διαχρονική, λοιπόν, η λειτουργία τού εν λόγω ονόματος, που δείχνει, αν μη τι άλλο, τον σεβασμό των Ρεθεμνιωτών στην πολιούχο Αγία τους.
Ο σημερινός ναός τής αγίας Βαρβάρας οικοδομήθηκε το έτος 1885 σε κτήμα τού Τούρκου Αλή Τσιτσεκάκη, που, επί τουρκοκρατίας, είχε μεταβληθεί σε λουτρό (χαμάμ). Ύστερα από θαυματουργική ενέργεια τής Αγίας, σε επιδημία ευλογιάς που έπεσε στην πόλη τού Ρεθύμνου, οι Οθωμανοί πίεσαν τον ομόθρησκό τους Αλή Τσιτσεκάκη να αποδώσει το λουτρό (χαμάμ) στους χριστιανούς, προκειμένου να οικοδομήσουν εκκλησία τής αγίας Βαρβάρας, προστάτιδσας κατά της πανώλους, που χτυπούσε επιλεκτικά τα σπίτια των Τούρκων (που δεν την σέβονταν), οπότε ο χώρος τού χαμάμ (και ναού τής Αγίας Βαρβάρας επί Ενετοκρατίας) αγοράστηκε από τους Ρεθεμνιώτες (1885) και άρχισε να οικοδομείται ο σημερινός ναός, που- σε χάραγμα που υπάρχει στην κύρια είσοδο τού ναού- φέρεται να ολοκληρώθηκε το έτος 1888, οπότε κατέστη κέντρο τής κοινωνικής και θρησκευτικής ζωής των παλαιών Ρεθεμνιωτών. Εκεί, εκκλησιαζόταν η μαθητιώσα νεολαία των σχολείων τής πόλης, αλλά και οι Ρώσοι τον καιρό τής Κρητικής Πολιτείας.
.